کد مطلب:19515 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

از آنجا كه اظهار ناراحتي ، ضعف شمرده مي شود ، آيا گريستن در مفارقت فرزند يا شهيد حتي در پنهان نيز از اين موارد است ؟

همان طور كه در پرستش آمده ، ما دستور به پنهان داشتن مشكلات داريم . علي « عليه السلام » در مدح يكي از دوستانش ، فرمودند او زماني از درد و مشكل خويش سخن مي گفت كه ديگر از آن عافيت يافته بود . اما اين ، يك مرحله از ظرفيت روحي مؤمن است كه از كمالات نفساني محسوب مي شود و زمينه و تمرين مي خواهد . و البته همه در يك مرتبه روحي قرار ندارند و بايد با تمرين و ممارست ، رفعت يابند .
به هر حال ، اين جا ظرفيت ها مطرح است . پس اگر كسي در موارد ذكر شده در پرسش ، گريه منافاتي با ظرفيت ندارد . آنچه نهي شده است ، بي تابي ها و خراشيدن صورت است . در حديثي نقل شده پيامبر اكرم « ص » در مرگ فرزندشان ابراهيم « عليه السلام » گريستند ، اما فرمودند ما راضي به رضاي خدا هستيم و جز حق بر زبان جاري نخواهيم كرد .